Stad van de koeien en de heilige Ganges

Na een 22-urige treinreis van Jaipur naar Varanasi worden we met een taxi afgezet in de buurt van ons guesthouse. We moeten nog zo'n 60 meter lopen. We moeten op de grond kijken om niet in de vele koeienvlaaien te stappen en in het nauwe gangetje bij ons guesthouse verspert een gigantische koe de weg. Welkom in Varanasi: de stad waar koeien rustig op een druk kruispunt liggen, waar koeien in afval grazen, maar ook de stad van de heilige Ganges en op deze rivier heeft onze kamer uitzicht.

's Avonds en 's ochtends heel vroeg maken we boottochtjes op de Ganges. We komen langs verschillende ghats: plaatsen waar mensen zich komen baden, kleding wassen, tanden poetsen en wat Gangeswater komen drinken. Dit zijn allemaal rituele handelingen om jezelf te zuiveren.
We drinken 's avonds na enige aarzeling een kopje Chai aan de Ganges (zouden de kopjes niet in de Ganges afgewassen worden??). Het Gangeswater is enorm vervuild door fabrieken in de omgeving, maar ook door alle uitwerpselen en lijken die in de Ganges gegooid worden.
Na een dag regen lopen we door de nauwe steegjes richting de crematieghat. Hier worden mensen op een soort plateau in de open lucht gecremeerd. Vlak bij de ghat zie je al enorme stapels hout. Bij de ghat aankomen worden we al gelijk door een mannetje aangesproken. Hij neemt ons mee het plateau op en legt ons uit wat er allemaal gebeurt. Het is behoorlijk heftig om daar te staan. Op het plateau zijn 6 brandstapels. Op de brandstapel wordt de overledene gelegd en de oudste zoon steekt dan de brandstapel aan. We stonden zo'n 2 meter van een brandstapel en het was behoorlijk indrukwekkend. Na een tijdje wilde het mannetje geld en werd de sfeer wat vervelend. Na hem wat gegeven te hebben, wilden we weg, hij bleef erg opdringerig onder het mom van "geld voor hout voor de armen" en we hadden niet genoeg gegeven (bad karma). Nadat we het plateau af waren, heeft hij ons nog een tijd achtervolgd. Vol van alle indrukken gingen we slapen, maar die nacht zijn we vaak wakker geworden en het was moeilijk om met al die beelden in ons hoofd weer in slaap te vallen.